Wie 2.500 euro heeft gebeurd voor een bunder mais, mag zich in de handen wrijven. Wie het heeft betaald, heeft wellicht iets te vroeg gehapt.
De kans dat degene die 2.500 euro betaalde zich heeft laten sturen door resultaten uit het verleden, ligt meer voor de hand. Want die bieden ook hier geen garantie voor de toekomst. Toch lijkt het er vaak op dat een slechte ervaring aanzet tot overhaast beslissen. Waarschijnlijk hebben we die fout allemaal wel eens gemaakt. Speculaties van mensen om je heen helpen vaak niet om het afwachten vol te houden. De enthousiastelingen menen voor de oogst van 2013 al dat de prijs in 2014 oploopt.
Overdreven? Ongetwijfeld, maar toen de mais goed en wel de kop boven de grond uitstak, vernam ik regelmatig dat het duur zou worden, erg duur. Dat men er over praat lijkt de prijs al op te drijven. Daarom zijn er nu mensen die toch 2.500 euro hebben gekregen. Dat is ze gegund, maar het is jammer voor de koper. Die heeft het vaak even hard nodig.
Wie tot de oogst heeft gewacht met kopen, heeft waarschijnlijk niet meer dan 1.800 euro betaald, misschien 2.000 en op z’n hoogst 2.200. Uitzonderingen daar gelaten, ook ons kleine kikkerlandje is niet over één kam te scheren. 500 euro per hectare scheelt een tweedehands crossmotor die voor dagen plezier op de maisstoppel kan zorgen.
Wie teveel betaalt of te weinig beurt, zou wel eens een beetje frictie kunnen voelen. Zeker als de buurman met z’n jong gebruikte crossmotor door de stoppel vliegt of eraan staat te sleutelen. Maar nieuwe rondes, nieuwe kansen. Het blijft een spelletje.
Anderzijds sprak ik onlangs iemand die zich al heel lang verenigt met zo’n twintig collega’s in het Zuidoosten van Nederland. Aan het begin van de maisoogst komt de club op een zekere avond bij elkaar om te bespreken wat een redelijke prijs is voor koper en verkoper. Geen verplichtingen, maar wel een richtlijn en een prijs waarover je geen ruzie hoeft te krijgen, hoewel ook hier zal gelden dat het soms mee, en soms tegenvalt.
Op de bewuste avond, tijdens de jaarlijkse vergadering waarop de club de maisprijs vaststelt, waarschijnlijk in een donkerbruine kroeg, of bij iemand aan de keukentafel, zal de ledenbijdrage van waarschijnlijk enkele tientjes ook wel voldaan worden. Het is enig zins aannemelijk dat die tientjes al besteed zijn voordat het laatste, informele deel van de vergadering, is beëindigd.
Geweldig toch? Een waarschijnlijk niet ongezellige avond, een goed gesprek met een collega die je ook niet dagelijks spreekt en geen discussies over wat de mais op moet brengen, los van het feit of er wel of niet verdiend wordt. Of vindt u het spel wel leuk en neemt u er genoegen mee, als u het eens bij het verkeerde eind heeft?
